Gündüzünışıltısı

Değişmeyen kurallar vardır bu hayatta, "Güvendiğin insanlar seni  herkesten daha çok acıtanlardır. " Kim bilir hangi umut tanemizi kırdıysalar alevlenemez oluyor bazen sevincimiz.   Gün geliyor alıştığın yer bile yabancı geliyor işte bu yüzden. Toprak gibi sessiz oluyorsun Şimşek gibi gökte gürlüyor feryadın Sessiz çığlıklar kopuyor içinde bir mana aradığın Durgun, üzgün ve kırgın oluyorsun. Güzel olan ne varsa da kısa bu hayatta Ondandır ya sarılmalar saniyelik, Ayrılıklarımızsa ömürlük oluyor. Gülümsemeler anlık, Hüzünler ise Uzun. Bir kaçış arıyoruz herbirimiz Bazılarımız şiirlere tutunuyor, Bazılarımız şarkılara, Bazılarımız filmlere, Bazılarımız kitaplara, Ama en önemlisi de artık insan, tutunamıyor insana.. Sevmeye korkuyoruz, Aşılmaz yaralarımız var bizim İlgi için kıvranıyor olsa da dört bir yanımız Yine de susuyoruz, sessiz bir bekleyişle gelmeyecek o trenin sesini. Ne diyordu Halikarnas balıkçısı; İyi insanlar kırıldıkları zaman sevmeyi bırak...

Birbirimizi ve doğal halimizi unuttuk. Artık çaba göstermek eski bir alışkanlık gibi görülüyor. İnsanlar, birbirine verdiği değeri göstermekten çekiniyor, sanki herşey bir oyunmuş gibi maskeler takılıyor. Ancak bu böyle devam etmek zorunda değil. Herkes bir maske takıyor ve mutluymuş gibi yapıyor. Görünüşte herşey yolundaymış gibi davranıyoruz; sosyal medyada sahte gülüşler, hayatlarımızın kusursuz karelerini paylaşıyoruz. Ama içimizde birşeyler eksik. Gerçek duygularımızı saklıyor, acılarımızı ve kırgınlıklarımızı bastırıyoruz.Sanki zayıf görünmek en büyük korkumuz olmuş. Maskelerin ardında ise sevgiye, anlayışa ve gerçek bir bağlantıya hasret kalıyoruz. İnsanların bizi gerçekten tanımasından korktuğumuz için derinliklerimizi gizliyoruz. Ama unutuyoruz ki en güçlü bağlar, maskelerimizi çıkarıp en savunmasız halimizle birbirimize dokunduğumuzda kuruluyor. Gerçek olmaktan korkmamanın zamanı gelmedi mi sizce? Bunu değiştirmek bizim elimizde. Birbirimiz için çabalayarak, gerçek ilişkiler ...